Opinie: ‘Magie zou moeten verbinden, niet polariseren’

Ik houd mijn hart vast voor een eventuele verfilming van The Cursed Child. De Potter franchise is inmiddels dusdanig in opspraak geraakt dat iedereen tegenwoordig overal zijn plasje over doet en dat alleen maar omdat sommigen moeite hebben met onderscheid te maken tussen het gedachtegoed en de persoon. Of omdat ze gewoon de toetsenbordmoraalridder van de dag willen zijn. Naast J.K. Rowling kan inmiddels ook Roald Dahl erover meepraten. Ongestoord genieten is er niet meer bij.

Het is 2001 wanneer ik dankzij mijn voormalig docent F.v.d.D. kennismaak met het fenomeen Potter. Gegrepen was ik – enerzijds door het verhaal maar ook door de spanningsopbouw. Inmiddels interesseert vooral de wereld eromheen me het meest – de Pottergeneratie met haar hebben en houwen.

Er is één gemene deler die we allemaal hebben. We vielen voor magie: de magie die Potter met zich meebracht. We leefden mee met de momenten dat Harry door de Duffelings werd gekleineerd. Toen Ron en Hermelien hem onder de onzichtbaarheidsmantel aantroffen, totaal ontredderd – zie de derde film. Om te besluiten met de Patronus van Severus Snape, die altijd van diens moeder is blijven houden en – zo blijkt achteraf – ook een zwak had voor De Jongen Die Bleef Leven. 

Zoals de Power Rangers hun Safehaven hebben (lees de Comics van BOOM! Studio’s er maar op na) -zou magie een plek moeten zijn die verbindt, niet polariseert. Door iemands daden en uitspraken los te zien van het moois deze of gene heeft gemaakt, zetten we een eerste stap. Pakken we samen de handschoen op?

Chris de Boer is founder en hoofdredacteur van PotterDome